Dry January zit erop; we mogen opnieuw aan de wijn.
Op bezoek bij de ouders kreeg ik agelopen vrijdag een wijn blind in het glas.
De rode wijn was een tikkeltje transparant, aan de kleur – een beetje dakpanrood – te zien was het wellicht geen recente jaargang. In de neus vielen meteen kersen op, in combinatie met iets mineraals.
Ook in de mond is er die aangename combinatie van fruit (kers en wat framboos) en bosgrond – herfstbladeren. Wat betreft gevoel is de wijn licht van textuur, zelfs gouleyant, mogelijk deels door een niet al te hoog alcoholpercentage.
Van alle wijnen die ik al geproefd heb komt dit het dichtst in de buurt van de d’Hellekapelle pinot noir 2018, een Belgische wijn uit het Heuvelland. Deze wijn is wel ietsje donkerder van kleur, en zit een tikkeltje minder op het fruit, de bosgrond is meer aanwezig. Ik gok op een pinot noir uit de Lage Landen.
Het blijkt de pinot noir 2017 van De Wijngaardsberg te zijn, uit het Nederlands-Limburgse Ulestraten. Erg smakelijk. 12,5 procent alcohol heeft deze jaargang en dat bevalt erg. Benieuwd wat een warmer jaar zoals 2018 met deze wijn doet; dat wil ik binnenkort graag eens uitzoeken.